Waterstofperoxide-machines: Veilig op papier, pijnlijk in de praktijk
Waterstofperoxide voor HLD wordt vaak aangeprezen als een doorbraak in de desinfectie van ultrasone sondes, een geautomatiseerde oplossing die consistente resultaten oplevert. Maar in de klinische praktijk creëert het net zoveel uitdagingen als het oplost.
Sondebeschadiging en compatibiliteitsproblemen
Zulke machines maken gebruik van waterstofperoxide nevel om sondes te desinfecteren. Die chemische stof is effectief, maar ook hard. Na verloop van tijd vertonen sondes tekenen van degradatie, met name afdichtingen, kleefmiddelen en lenzen. Fabrikanten van sommige ultrasone systemen maken zich zorgen over de compatibiliteit bij herhaalde blootstelling aan waterstofperoxide.
Verborgen kosten en vertragingen in de workflow
Het creëert ook een verborgen kostenstructuur. De machines zijn duur, maar de echte kosten zitten in de verbruiksartikelen: eigen cartridges, droogkits en andere accessoires. Ziekenhuizen kunnen vastzitten aan langetermijncontracten met stijgende operationele kosten die nooit deel uitmaakten van het oorspronkelijke investeringspraatje.
En dan is er nog de workflow. Elke cyclus kan enkele minuten duren. Voor een afdeling met grote patiëntvolumes kan die vertraging oplopen. Medewerkers worden gedwongen om te wachten, procedures uit te stellen of riskeren reprocessingsfouten als gevolg van tijdsdruk.
Tot slot geven deze waterstofperoxidemachines, net als alle chemische systemen, aanleiding tot bezorgdheid over residuen. Zelfs als het volgens de normen is goedgekeurd, blijven de perceptie en het juridische risico bestaan. Hoewel waterstofperoxide voor echografieapparatuur ooit innovatief was, is het niet langer de enige optie. Het is tijd voor ziekenhuizen om zich af te vragen of deze methode - chemisch, zwaar belastend voor het verbruik en verstorend voor de workflow - echt de beste weg vooruit is.
Desinfecterende wasmachines: Overkill voor KNO en TEE en nog steeds niet genoeg
Endoscopendesinfectoren zijn zeer geschikt voor GI-scopen met lange lumina en zware bioburden. Maar als ze gebruikt worden voor KNO-scopen en TEE-sondes, worden ze inefficiënt, buitensporig en te gecompliceerd.
Inefficiënte cycli voor eenvoudige apparaten
Deze machines hebben vaak 20 tot 45 minuten per cyclus nodig. Dat is misschien te rechtvaardigen voor complexe endoscopen met kanalen, maar niet voor KNO- of TEE-apparaten. Die zijn vaak massief of halfstijf zonder kanalen. 45 minuten wachten om een probe te desinfecteren die gebruikt wordt voor een procedure van 2 minuten is niet alleen inefficiënt, maar verstoort ook de doorvoercapaciteit van de kliniek en de planning van patiënten.
Hoge kosten en onnodige blootstelling
De eigendomskosten zijn ook hoog. Wasmachines vereisen gespecialiseerde chemicaliën, waterfiltersystemen, onderhoudscontracten en validaties. Deze systemen nemen ruimte in beslag, vergen infrastructuur en vereisen training van het personeel. KNO-klinieken en hartafdelingen hebben vaak niet de schaalgrootte om een dergelijke investering te rechtvaardigen.
Bovendien zijn wasmachines ontworpen met complexe interne spoel- en chemische toedieningssystemen, die geen van alle van toepassing zijn op apparaten zonder kanaal. Dit zorgt voor onnodige blootstelling aan hitte, water en chemicaliën, waardoor kwetsbare materialen sneller slijten.
Tot slot bieden wasmachines geen flexibiliteit. Eén cyclus is geschikt voor iedereen, of je nu een colonoscoop of een kleine KNO-scope verwerkt. Het resultaat? Een duur systeem dat lang niet optimaal wordt gebruikt. Ziekenhuizen hebben machines nodig die bij de instrumenten passen en niet de instrumenten dwingen om bij de machine te passen. KNO- en cardiologische afdelingen hebben snelle, veilige en gevalideerde alternatieven nodig die voldoen aan hun specifieke behoeften zonder compromissen.